GABINET BURMISTRZA

Od czasu budowy w XVIII w. do połowy XX stulecia rawicki ratusz stanowił siedzibę magistratu i burmistrza. Rolę i rangę obiektu przywołuje aranżacja historycznego gabinetu burmistrza, usytuowanego w południowo-wschodnim narożniku piętra gmachu. Z zachowanych  XIX-wiecznych planów architektonicznych budynku wynika, że właśnie to pomieszczenie pełniło stale taką funkcję. Z gabinetem sąsiadował pokój pisarza miejskiego i gońca, a także „wielka sala radziecka”, w której odbywały się posiedzenia rady miejskiej i najważniejsze uroczystości.
Portret Tytusa Działyńskiego to kopia słynnego obrazu namalowanego w 1861 roku przez Leona Kaplińskiego, należącego do zbiorów Biblioteki Kórnickiej Polskiej Akademii Nauk; malarstwo olejne na płótnie, obraz w drewnianej złoconej ramie z ornamentem roślinnym, należał do kolekcji rodowych pamiątek Czartoryskich z Sielca Starego.
Adam Tytus Działyński (1796-1861) herbu Ogończyk – hrabia, potomek jednego z najstarszych rodów rycerskich i magnackich na Pomorzu oraz w Wielkopolsce, działacz polityczny i kulturalny, bibliofil, mecenas sztuki, twórca jednej z najcenniejszych narodowych kolekcji rękopisów i starodruków, wydawca źródeł historycznych do dziejów Polski. Urodził się w Poznaniu, zdobył wykształcenie humanistyczne, przyrodnicze i politechniczne na uniwersytetach w Berlinie, Paryżu, Pradze. W 1826 roku odziedziczył dobra rodowe złożone z 31 miejscowości. W Kórniku rozpoczął gromadzenie narodowych pamiątek oraz tworzenie arboretum. Ożenił się z Celestyną Zamoyską, z którą miał sześcioro dzieci: Elżbietę, Jana Kantego, Jadwigę, Marię, Cecylię i Annę. Za udział w powstaniu listopadowym władze pruskie przejęły cały jego majątek, a rodzina przez kilka lat przebywała na wygnaniu w Galicji. Po procesie sądowym i powrocie do Wielkopolski Działyński przebudował zamek kórnicki w stylu angielskiego neogotyku i oficjalnie zainaugurował w nim działalność prywatnej instytucji spełniającej funkcje kulturalne, muzealnicze i naukowe. Przez kilka kadencji był posłem Koła Polskiego na sejm pruski w Berlinie. Współzałożyciel Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk, należał do Towarzystwa Przemysłowego w Poznaniu. Do śmierci w 1861 roku pozostawał wierny idei pracy organicznej i umacniania polskości w społeczeństwie Wielkopolan.
Portret Zofii z Czartoryskich Zamoyskiej jeden z licznych wizerunków „matki rodu Zamoyskich”, uważanej w kręgach arystokratycznych za najpiękniejszą Polkę przełomu XVIII i XIX stulecia; obraz XIX-wieczny, należący do kolekcji rodowych pamiątek Czartoryskich z Sielca Starego, namalowany według oryginału J. Grassiego; malarstwo olejne na płótnie, obraz w drewnianej pozłacanej ramie zdobionej kartuszem herbowym.  
Zofia z Czartoryskich Zamoyska (1778-1837) – polska arystokratka, działaczka społeczna i publicystka. Urodziła się w Warszawie, a dorastała w Puławach. Jej matką była Izabela z Flemmingów Czartoryska, słynna „pani na Puławach”, prekursorka polskiego muzealnictwa, natomiast ojcem książę Adam Kazimierz Czartoryski, generał ziem podolskich, komendant Szkoły Rycerskiej i poseł na Sejm Czteroletni. Na warszawskich salonach wyróżniała się ponoć oryginalną urodą, którą zaakcentował także autor portretu. W 1798 roku poślubiła Stanisława Kostkę Zamoyskiego (XII ordynata na Zamościu), z którym doczekała się dziesięciorga dzieci. Jej synowie brali udział w powstaniu listopadowym. Wychowywała także osieroconego przez matkę księcia Adama Konstantego Czartoryskiego, późniejszego właściciela dóbr jutrosińskich i dubińskich. Była współzałożycielką warszawskiego Towarzystwa Dobroczynności oraz pełniła funkcję prezeski Towarzystwa Muzycznego. Sama skomponowała muzykę do „Śpiewów historycznych” Juliana Ursyna Niemcewicza, była również bohaterką jego utworów poetyckich. W 1825 roku napisała „Rady dla córki” – zbiór porad dotyczących dobrego wychowania, życia rodzinnego, budowania relacji towarzyskich, dedykowany jej córce Jadwidze, przyszłej żonie Leona Sapiehy.  Przez całe życie podróżowała po Europie, m.in. do Paryża, Genewy, Drezna, Brukseli i Wiednia. Zmarła na gruźlicę 1837 roku we Florencji i została pochowana w miejscowym kościele Santa Croce.
Kolekcja szkła secesyjnego – dziedzinę rzemiosła artystycznego reprezentuje kilkadziesiąt unikatowych szklanych przedmiotów sztuki użytkowej z przełomu XIX i XX wieku. W większości są to wyroby secesyjne manufaktur śląskich (w szczególności sudeckich, jeleniogórskich), czeskich i niemieckich. Wyróżniają je charakterystyczne dla secesji typy dekoracji, inspirowane naturą, a także techniki szlifowania oraz barwienia szkła w masie tlenkami miedzi (odcienie rubinowej czerwieni), żelaza i uranu („antyczna zieleń”), kobaltem (błękit).
Naczynia rubinowe, szlifowane i formowane wielobocznie, o masywnych kształtach: pamiątkowa szklanka z Oybinu, kielich z wedutami z uzdrowiska Teplitz, kielich ośmioboczny z ornamentem roślinnym w polach geometrycznych, wazonik - amfora z motywem myśliwskim, to typowe przykłady wyrobów fabryk czeskich oraz techniki powłokowej i techniki lazurowania szkła, wynalezionej przez Friedricha (Biedricha) Egermanna.
Weduty, motywy graficzne panoram miejscowości lub widoków reprezentacyjnych obiektów zabytkowych, występują w dekoracjach naczyń secesyjnych, pierwotnie pełniących funkcje pamiątek z podróży. Były produkowane różnymi technikami, ze szkła kryształowego bezbarwnego lub barwionego powierzchniowo czerwonym albo bursztynowym laserunkiem.
W muzealnej kolekcji to m.in. flakon z widokiem panoramicznym Śnieżki, najwyższego szczytu Karkonoszy, wykonany z grubego szkła kryształowego, powlekanego opakowo-białą emalią, dodatkowo zdobionego poprzez pozłacanie i wtopienie elementów innych tworzyw. Sama weduta ma kształt medalionu z grafiką malowaną kolorową emalią. Flakon pochodzi ze słynnej huty Józefina (Josephine) w Szklarskiej Porębie. Innym przykładem są pamiątkowe kielichy ze szkła bezbarwnego, z wedutami obiektów uzdrowiskowych w Sudetach (Kudowa, Duszniki Zdrój), rzeźbionymi powłokowo i zdobionymi technikami rytowniczymi.
Ponadto warto zwrócić uwagę na takie eksponaty w kolekcji, jak: kobaltowa patera z ornamentem roślinnym wykonana unikatową techniką nakładania dwóch warstw szkła w różnych kolorach, przy czym efekty dekoracyjne w formie kwiatowej zostały uzyskane metodą szlifowania wzorów w górnej warstwie; wazonik ze szkła ołowiowego z domieszką malachitu z czeskiej manufaktury Curta Slevogta z miejscowości Jablonec.
Osobny niewielki zbiór tworzy kilka naczyń rytualnych (tzw. „puchary braterskie”, „armaty”) loży masońskiej „Tempel der Bruderliebe” w Rawiczu. Jednym z najważniejszych rytuałów masońskich w trakcie biesiad był obowiązek spełnienia kilku toastów. Charakterystyczną cechą zachowanych naczyń jest masywna konstrukcja z grubego szkła kryształowego – bezbarwnego lub barwionego w masie. Puchary wzorowane kształtem na remerach z graniastą (fasetowaną) podstawą, posiadają bogate zdobnictwo nawiązujące do symboliki masońskiej, ryte w ściankach naczyń: trójkąty równoboczne, cyrkiel, węgielnica, młotek, kielnia, słońce, księżyc, Oko Opatrzności, ołtarz wolnomularski. Wolnomularze używali je na przełomie XIX i XX wieku.
Komplet mebli gabinetowych z pierwszej połowy XX wieku, na który składają się: szafa biblioteczna, biurko, ośmiokątny stolik i fotel. Wszystkie elementy zostały wykonane z malowanego na kolor czarny drewna dębowego z dodatkiem mahoniu. Posiadają bogatą ornamentykę snycerską nawiązującą do neorenesansu. Powtarzalne elementy dekoracyjne to płaskorzeźbione rozety z motywami kwiatów, kolumienki i figury orłów z rozpostartymi do lotu skrzydłami. Szafa pełniła funkcję biblioteki, jej część środkowa jest przeszklona szybą fazowaną. Pierwotnie meble stanowiły część wyposażenia pomieszczeń reprezentacyjnych zamku w Rydzynie.
Pianino marki Ecke instrument wyprodukowany w Rawiczu, w funkcjonującej od końca lat 20. XX w. do wybuchu II wojny światowej Fabryce Pianin i Fortepianów Artura Ecke. Zakład był usytuowany na posesji przy zbiegu dzisiejszych ulic Wojska Polskiego i Wały Kościuszki. Był filią jednej z najstarszych i najdłużej działających w Wielkopolsce niemieckich fabryk instrumentów. Na przełomie XIX i XX w. składy gotowych wyrobów, magazyny i warsztaty produkcyjne pod szyldem ECKE działały w Poznaniu, Berlinie, Magdeburgu oraz Dreźnie. W prasie regionalnej odnotowano powstanie tysięcznego fortepianu marki ECKE w 1881 roku w Poznaniu. Wyroby fabryki zdobywały liczne nagrody na wystawach przemysłowych. Końcowy okres działalności rawickiej filii nie został udokumentowany. Natomiast oddział berliński istniał do lat 50. XX wieku.